به گزارش «قدس آنلاین»،  عواس استاد مطالعات اسلام دانشگاهی اسلامی شیکاگو، درباره اهمیت بحث وحدت بین فرق مسلمین به خصوص شیعه و سنی گفت: مسأله وحدت در جامعه  مسلمانان همیشه بحث مهمی بوده است، اما با توجه به مسائلی که در این سالیان اخیر در منطقه غرب آسیا حول  مسائل فرقه‌ای ایجاد شده، بحث وحدت اهمیت بیشتری پیدا کرده است. بنابراین ما بیش از هر زمان دیگری به وحدت نیاز داریم؛ مثلاً در یمن، زیدی‌ها به همراه سنی‌ها که در نهایت مسالمت زندگی می‌کردند، جنگ‌های اخیر باعث شده است یک اختلاف و افتراقی بین آنها ایجاد شود. بنابراین این مسأله و مسائل مشابه نشان می‌دهد اکنون بیش از گذشته به وحدت نیازمندیم.

وی درباره راهکار عملی برای ایجاد وحدت بین مسلمین تصریح کرد: اولین نکته این است که در گفت‌وگوها و مجامعی که تشکیل می‌شود، به جای اینکه به برخی مسائل تاریخی اختلاف‌انگیز بین شیعه و سنی پرداخته و مدام بر روی آنها تمرکز شود، باید تمرکز خودمان را روی اشتراکات مذاهب، ارزشها، عقاید و سایر اشتراکات بگذاریم، همان اشتراکات فراوانی که مسلمانان همواره در طول تاریخ با یکدیگر داشتند و می‌توانند بر مبنای همان‌ها زمینه‌های همکاری ایجاد کنند. البته به این معنا نیست که تاریخ را فراموش کنیم، اما با مطرح کردن این مسائل بین همدیگر نمی‌توانیم وحدت ایجاد کنیم. به عبارت دیگر می‌توان گفت در عرصه‌های آکادمیک می‌توان این مباحث را مطرح کرد، اما باز طوری نباشد که باعث فتنه و سوءاستفاده دشمن شود.

استاد مطالعات اسلام دانشگاهی اسلامی شیکاگو با بیان اینکه بسیاری از ذهنیتهای کلیشه‌ای بین اهل سنت و شیعه است که این کلیشه‌ها باید برطرف شود، خاطرنشان کرد: روش برطرف کردن این کلیشه‌ها برگزاری همایشهایی با محوریت وحدت است که این کار باید مدام صورت گیرد که البته نباید حالت تاکتیکی و سیاسی به خود بگیرد بلکه اشخاص باید با صدق و اخلاص، برادری و دوستی  را برقرار کنند. اگر این صداقت نباشد، تنها به عنوان مانوری سیاسی به آن نگاه کرده‌ایم.

عواس با اشاره به اینکه دو مذهب باید سعی کنند تعامل عملی و ارتباط بین گروه‌ها ایجاد شود، افزود: ایجاد تعامل عملی و ارتباط بین سایر گروه‌ها به این معناست که سایرین را از گروه‌های مختلف که مخالف فکر ما هستند را دعوت کنیم و با آنها صحبت کنیم، این تعامل باعث ایجاد دوستی می‌شود. برای افرادی که تعامل عملی و ارتباطات اجتماعی دارند بدترین حالت این است که همدیگر را تکفیر و طرد بکنند. در حالت عادی وقتی انسانها با یکدیگر تعامل پیدا می‌کنند، احتمال اینکه همدیگر را تکفیر کنند و با هم مبارزه کنند، خیلی کم می‌شود. بنابراین تعاملات فکری و عملی بین مذاهب مختلف اسلامی خیلی ضروری است.

وی با تأکید بر اینکه قرآن عامل وحدت بین مسلمین است، گفت: قرآن اولین و مبنایی‌ترین منبعی است که باید به آن مراجعه کنیم؛ زیرا قرآن کلام خداست و هیچ اختلاف نظری درباره صحت یا عدم صحت آن در بین مسلمانان وجود ندارد بلکه همگی روی اصیل بودن آن اتفاق نظر دارند. بنابراین بسیاری از مبانی خودمان را باید از قرآن بگیریم. به عنوان مثال خداوند می‌فرماید «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ»؛ بحث اخوت و برادری بین مسلمین مورد تأکید خداوند در قرآن است. بنابراین با توجه به اینگونه مبانی قرآنی می‌توانیم بسیاری از اختلافات را کنار بگذاریم.